Powieści, które pisze, mają w sobie szczególną moc przyciagania, wciągania w zupełnie inny świat. Świat silnych emocji, mocnych przeżyć. Taki był "Sen Zielonych Powiek", taka była "Kamieniczka" i tacy są "Łowcy Wielorybów". Edyta Szałek - autorka książek, opowiadań i felietonów. Miłośniczka czarno-białych fotografii i kina. Książki - co mówi o swojej najnowszej? Co sądzi o adaptacjach filmowych? Jak żyje jej się w Norwegii? Zapraszam do przeczytania wywiadu. Czy Edyta "wejdzie wam pod skórę"? Mam nadzieję.

Tym razem wyjątkowo dwa zdjęcia. Oba jednak dotyczą tego samego miejsca. Zostały one zrobione na wyspie Averøy, o rzut beretem od Kristiansud w okręgu Møre og Romsdaln. Pierwsze, kolorowe, to jedyne, które udało mi się zrobić przy jako takiej pogodzie, ponieważ kolejne dni były mgliste, albo wietrzne i deszczowe. I choć cudnie to wyglądało tam i wtedy, to zdjęcia nie pokazywały niczego.

Droga z Istanbułu do Izmiru. Dwa, różne miasta spinające Turcję w swej kontrastowej krasie. Stary, pachnący kurzem i jedzeniem, ciemny, rozśpiewany modlitwami muezinów Istanbuł i egzotyczny, kolorowy, jasny, bardziej europejski Izmir. Między nimi małe, malutkie, ubogie wioski, przy których polskie po pegeerowskie jawiłyby się jako przykład intensywnego rozwoju myśli i infrastruktury kapitalistycznej. Pamiętam, że pomyślałam wtedy: Boże i oni pchają się do Europy? Z czym? Z tymi tureckimi, brudnymi slamsami z hordami bezpańskich psów, z wykrzywionymi, bezzębnymi twarzami Turków, praniem na płocie, praniem na drzewach, balkonach, kurnikach?

Przeglądałam kolejne zdjęcia z Londynu, by wybrać coś dla PL. Trudne zadanie, bo wszystkie razem i każde z osobna to historia czegoś lub kogoś. Może to ze strzelistymi, pięknymi budynkami i równie smukłymi dźwigami, niczym hybrydowe przedłużenia budynków? A może to z Hindusem przed sklepem z garniturami, szykownie ubranym, ale ze zmęczoną ciepłym dniem twarzą, która nie ukrywa zniechęcenia do kolejnego klienta wchodzącego do sklepu, a może to z narkomanką skuloną pod witryną wyklejoną napisami: SALE! Jakże wymownie…

Przede wszystkim przepraszam. Być może są wśród czytelników Przystani tacy, którym podoba się Spiżarnia ze zdjęciami, i tych wszystkich przepraszam za milczenie. Tak czasami bywa, że milkniemy w jednej chwili, a czasu trzeba długiego, by znów zacząć mówić… Lub pisać. Kasi Zareckiej dziękuję zaś za cierpliwość.